Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

145 μέρες…

145 μέρες πέρασαν από την 27η Φεβρουαρίου… Ημέρα Κυριακή… Έφυγες και μου είπες να βγάλω το σταυρό από το λαιμό μου και να μη σε περιμένω… Ο σταυρός είναι ακόμη εκεί κι εγώ εξακολουθώ να σε περιμένω… Έγιναν πολλά από τότε, ζήσαμε πολλά…

3 συναντήσεις μακριά από το σπίτι μας με σκοπό να μιλήσουμε και να δούμε που βαδίζουμε… Στην πρώτη ζήσαμε ένα όνειρο και τελικά δε μιλήσαμε καθόλου… Στις άλλες 2 μιλήσαμε αλλά τελικά μάλλον λίγο βοήθησαν… Μια Κυριακή σπίτι μας κι ένα 3ήμερο βγαλμένο από τα παλιά… Κάποιες συναντήσεις στην Αθήνα… Αυτά τα λίγα μέσα σε 145 μέρες… Και λέω λίγα γιατί θα μπορούσαμε να έχουμε περάσει πολύ περισσότερο χρόνο μαζί αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά…

Πέρασα πάρα πολλές μέρες απλά κοιτώντας το κινητό, περιμένοντας ένα μήνυμα ή ένα τηλέφωνο… Όπως την πρώτη εβδομάδα, τότε που ήμουν Πάτρα… Περιμένοντας ν’ ακούσω το κινητό να χτυπάει στο ρυθμό του Unfogiven II… Όποτε έβλεπα τηλέφωνο από απόκρυψη η καρδιά μου σκιρτούσε νομίζοντας ότι είσαι εσύ…

Την εβδομάδα που δε μιλούσαμε καθόλου διέξοδος το να σου βάζω τραγούδια στο Facebook και να περιμένω να μου απαντήσεις… Τα πάντα γύρω μου σκοτεινά αλλά κάπου μέσα μου ήμουν αισιόδοξος (και τελικά αποδείχτηκε ότι είχα δίκιο)… Πρώτη φορά περνούσα κάτι τέτοιο… Ποτέ στο παρελθόν δεν πέρασα τόσο καιρό στο σπίτι μας περιμένοντας… Χωρίς ένα σου μήνυμα, χωρίς ν’ ακούσω τη φωνή σου…

Και ξαφνικά όλα άλλαξαν… Δεν χρειάζεται να πω τι έγινε, τα έχουμε πολύ πρόσφατα όλοι μας… Σε σχεδόν 1 μήνα από τότε μόνο 2 μηνύματα… Στα γενέθλιά σου όταν ήμασταν στο Γκάζι και τη Δευτέρα που μας πέρασε… Και τα δύο τυπικά, ψυχρά… Έχεις αποκλείσει, έχεις απομακρυνθεί απ’ ότι με αφορά… Το ένα σου το κινητό κλειστό, ακόμη και τώρα που πηγαίνεις στη δουλειά, δεν μένεις σπίτι σου, αποφεύγεις τον υπολογιστή και υποθέτω δε χρησιμοποιείς το αμάξι σου… Απλά θα ήθελα να ξέρω τις μέρες που πας στη δουλειά πως νιώθεις όταν περνάς μπροστά από το ξενοδοχείο μας με το τραίνο…

Είναι να βρεθούμε σήμερα… Είμαι πάρα πολύ απαισιόδοξος για το αποτέλεσμα της συνάντησής μας… Έλεγα με τη Λένα ότι το καλύτερο που μπορώ να περιμένω είναι μέχρι να πας στην Κρήτη κι όσο μείνεις εκεί να ηρεμήσεις και να δεις τι θέλεις… Τι μπορείς να κάνεις… Αν το να μάθεις ότι τότε στο Γκάζι ήμουν κι εγώ εκεί σε βοηθήσει να δεις όχι τ’ ότι σ’ αγαπάω, αυτό το ξέρεις, αλλά το ότι μόνο εσύ υπάρχεις για μένα ίσως να είναι ένα μικρό βήμα… Όλα όσα θα σου πει η Λένα για τις κουβέντες που είχαμε… Αυτό είναι το καλύτερο σενάριο… Το χειρότερο, να φύγω αύριο από και να μου έχεις πει τέλος… Δε θέλω καν να το σκέφτομαι… Παρόλα αυτά το θεωρώ και το πιο πιθανό… Υποθέτω ότι και σε αυτή την περίπτωση, να πεις τέλος, θα εξακολουθώ να περιμένω, δεν ξέρω…

Δεν ξέρω αν θα διαβάσεις ποτέ τις γραμμές αυτές όπως κι όλα όσα έγραψα τις τελευταίες μέρες… Στο Βόλος – Αθήνα… έλεγα για τις φορές που κατέβαινα Αθήνα, το πως ένιωθα… Τώρα νιώθω απλά τρομοκρατημένος, τρομοκρατημένος για το τι θα γίνει, για το ότι είναι πάρα πολύ πιθανό να σε χάσω…

Knocking On Heaven's Door

Sweet Child O' Mine

Sweet Home Alabama

November Rain

Paradise City

Enter Sandman - Metallica

Nothing Else Matters

Stairway to Heaven

Don't Cry

Sharp Dressed Man

Smoke on the water

Paint it Black

In the year 2525|

Nights in white satin

California Dreaming

Big mouth strikes again

Love will tear us apart

Love Song

Lullaby

Hotel California

Always

Two steps behind

Love me two times

The End

Another Day To Paradise

Against All Odds

Groovy Kind Of Love

I will always love you

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Μια βραδιά στο Γκάζι…

Την πρόταση μου την έκανε την Τετάρτη το βράδυ η Λένα… Είχατε κανονίσει να βγείτε οι δυο σας την παραμονή των γενεθλίων σου… Της είπα αμέσως ναι, τη ρώτησα γιατί, μου απήντησε: “Για να δω πόσο την αγαπάς”. Κανονίσαμε να βρεθούμε το απόγευμα της Πέμπτης για καφέ πριν συναντηθείτε και να κανονίσουμε τις λεπτομέρειες…

Πράγματι βρεθήκαμε στην καφετέρια του La Pasteria… Η συζήτηση είχε μόνο 2 θέματα, εσένα και τον μικρό… Δε νομίζω ότι χρειάζεται ν’ αναφερθώ στο τί είπαμε… Αρχίσαμε να κανονίζουμε το πως θα το κάνουμε… Είχε κλείσει τραπέζι στο Μαμάκας, στο μαγαζί που έχει μπαρ στο βάθος… Θα καθόσασταν με τέτοιο τρόπο ώστε να είχες πλάτη σε μένα… Θα πήγαινα νωρίτερα για να δω το χώρο και να ξέρω πως να έρθω ώστε να μη με δεις… Δεν ήθελα να με δεις μπροστά σου ξαφνικά χωρίς να το θέλεις, όχι για μένα αλλά για τη Λένα…

Φύγαμε μαζί με τη Λένα… Κατεβήκαμε στον ηλεκτρικό μαζί για να δούμε τη διαδρομή… Κάτω Πατήσια – Αττική – Σύνταγμα – Κεραμικός… Έβγαλα εισιτήριο και περίμενα το τραίνο… Έτρεμα… Από την αγωνία μου ξέχασα να το ακυρώσω, την τελευταία στιγμή πρόλαβα… Οι σκέψεις μπερδεμένες στο μυαλό μου… Έφτασα, ανέβηκα πάνω… Κόσμος να περιμένει για τα ραντεβού του… Πολύβουο μέρος, γεμάτο ζωή… “Γιατί δεν είχαμε έρθει ποτέ εδώ; Εμένα πουθενά δε με πας!!!“ σκέφτηκα… Βρήκα το μαγαζί, είδα που ήταν το μπαρ… Έκανα ένα κύκλο ώστε να βρω το δρόμο που θα ερχόμουν για να μη με δεις… Ήθελα να σε δω όταν θα ερχόσασταν… Πήρα μια μπύρα κι έκατσα κάπου που πίστευα ότι δεν θα μ’ έβλεπες, δίπλα στην έξοδο του ηλεκτρικού… Φοβόμουν μ’ αυτό που έκανα αλλά ήθελα, έπρεπε, να σε δω… Σας είδα την τελευταία στιγμή… Πανέμορφη με το άσπρο φόρεμα… Η καρδιά μου πήγε να σπάσει, έκανα δύο βήματα να έρθω κοντά σου αλλά σταμάτησα… Περίμενα να καθίσετε και ξεκίνησα… Μήνυμα στο κινητό μου: “Ήρθαμε, κάτσαμε.”, από τη Λένα… Την πήρα τηλέφωνο ότι έρχομαι… Κανονισμένα από πριν… Ήρθα από το στενό, κοντοστάθηκα να δω που καθόσασταν… Είδα τη Λένα και τα μαλλάκια σου… Ένας ξανθός χείμαρρος… Ήθελα να έρθω να τα χαϊδέψω… Έκατσα σχεδόν στο τέλος του μπαρ, παρήγγειλα… Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω σου… Έμεινα εκεί να σε χαζεύω, να σε τρώω με τα μάτια μου, να ταξιδεύω στο κορμί σου… Δεν υπήρχε κόσμος γύρω μου, μόνο εσύ…

Κάποια στιγμή σηκώθηκα να πάω στην τουαλέτα, φοβόμουν να μη με δεις αλλά δεν γινόταν αλλιώς… Η Λένα με είδε και τρόμαξε, νόμισε ότι ερχόμουν σ’ εσάς… Φοβόμουν μήπως έρθεις κι εσύ στην τουαλέτα… Όλα πήγαν καλά… Έκατσα και συνέχισα να σε κοιτάω… Όσο περνούσε η ώρα πονούσα όλο και περισσότερο… Ήσουν εκεί και δεν μπορούσα να σε αγγίξω… Κόσμος ερχόταν κι έφευγε… Σας έβλεπα να μιλάτε και από τις αντιδράσεις σας προσπαθούσα να καταλάβω τί λέγατε… Δε φαινόταν καλά τα πράγματα… Οι κινήσεις σου απότομες, θυμωμένες… Έστειλα ένα μήνυμα, σε είδα να παίρνεις το κινητό και να το διαβάζεις… Έκανες μια κίνηση σαν να μην ήξερες τί να κάνεις, πως ν’ αντιδράσεις… Σε λίγο ξανακοίταξες το κινητό, σε λίγο ξανά… Έγραψα το μήνυμα που θα σου έστελνα στις 12:00…

Ώρα σου να πας στην τουαλέτα… Προχωρούσες κι επιτέλους σε είδα ολόκληρη σχεδόν… Απίστευτα όμορφη… Μίλησα λίγο με τη Λένα μέχρι που επέστρεψες… Είχε μαζευτεί κόσμος κι έκανα διάφορες κινήσεις για να σας βλέπω… Η Λένα μ’ έβλεπε… 23:58… Παίρνω το κινητό με χέρια που έτρεμαν… Αποστολή… Σηκώνομαι και πάω λίγο πιο εκεί για να βλέπω καλά… Πήρες το κινητό κι άρχισες να διαβάζεις… Δεν άντεχα, έφυγα… Στο δρόμο μήνυμα… “Σ’ ευχαριστώ πολύ.. Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο τώρα..” Ψυχρό αλλά τουλάχιστον επιτέλους ένα μήνυμα από εσένα… Η λέξη “τώρα” μου έμεινε… Πήρα μια μπύρα κι έκατσα σε τέτοιο σημείο ώστε να σε βλέπω πρόσωπο με πρόσωπο… Κοιτούσα τα μάτια σου, τα μάτια αυτά που με ταξίδευαν, μ’ έκαναν να λιώνω… Μιλούσες στο τηλέφωνο και γελούσες, για ώρα… Έκλεισες κι έμεινες να γελάς με τη Λένα… Ποιός σε πήρε και σ’ έκανε να γελάσεις; Θύμωσα εκείνη την ώρα…

Μιλούσατε, κινήσεις πιο απότομες… Οργή… Δε χρειαζότανε να είμαι μάντης για να καταλάβω ότι εγώ ήμουν το θέμα συζήτησης… Πονούσα κάθε δευτερόλεπτο όλο και περισσότερο αλλά τώρα βυθιζόμουν στην απελπισία… Έμεινα εκεί απλά να σε βλέπω… Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε… Κάποια στιγμή σηκωθήκατε… Αρχίσατε να περπατάτε προς τα κάτω… Σηκώθηκα και σας ακολούθησα, προσπαθούσα να έχω κόσμο ανάμεσά μας… Επιτέλους σ’ έβλεπα από κοντά ολόκληρη… Μαύρα πέδιλα, το άσπρο φόρεμα και τα μαλλιά σου κατάξανθα… Ήταν πραγματικά η πιο δύσκολη στιγμή… Ήσουν 3 μέτρα μακριά μου… Ήθελα να έρθω και να σε πάρω αγκαλιά, να σε φιλήσω, να σε κοιτάξω στα μάτια!!! Να σου ευχηθώ από κοντά!!! Να σου φωνάξω ότι σ’ αγαπάω, σε λατρεύω!!! Και δεν μπορούσα… Δεν μπορούσα να το κάνω… Ένα δάκρυ κύλησε… Ένιωθα την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει… Τα πόδια μου έτρεμαν… Περάσατε ένα ταξί και διασχίσατε τις γραμμές του τραίνου… Γύρισα και μπήκα στο ταξί, ο ταξιτζής είχε όρεξη για κουβέντα, εγώ πάλι καθόλου… Λίγο πριν το ξενοδοχείο πήρε η Λένα, σε είχε αφήσει, θα μιλούσαμε όταν φτάναμε… Αυτή τη φορά δεν μπορούσα καν να σου πω: “Στείλε μου όταν φτάσεις ματάκια μου”…

Ο τίτλος τα λέει όλα…

Two steps behind

Πραγματικά 2 βήματα πίσω σου…

Υ.Γ. Η φώτο στην αρχή είναι τραβηγμένη από εμένα εκείνη τη μέρα λίγο πριν φύγετε…

Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

Βόλος–Αθήνα…

Στα 2,5 χρόνια που είμαστε μαζί τη διαδρομή την έχω κάνει πάρα πολλές φορές ματάκια μου… Από την πρώτη φορά που κατέβαινα για να γνωριστούμε μέχρι και σήμερα…

Η πρώτη φορά… Κατέβαινα γεμάτος αγωνία για να σε γνωρίσω… Περιέργεια για το πως θα είσαι, δεν είχα δει φώτο παρά βιαστικά … Άγχος για το πως θα εξελιχθεί η συνάντηση αυτή… Προσμονή…

Άλλες 3 φορές τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά… Αγωνία για να σε δω… Πάνω απ’ όλα όμως αγωνία για την έκβαση της συνάντησής μας… Μία συνάντηση στο Αθηναϊς, μία στη Γλυφάδα και μία εδώ, στο ξενοδοχείο που γράφω τις γραμμές αυτές… Και τις τρεις φορές ατελείωτες σκέψεις στα χιλιόμετρα της διαδρομής γέμιζαν το μυαλό μου, όλες για εμάς… Για το τί θα πούμε, πώς θα εξελιχθούν οι διάλογοι… Μα πάνω απ’ όλα αγωνία για το κοινό μας μέλλον…

Πάρα πολλές φορές έκανα τη διαδρομή αυτή γεμάτος ανείπωτη χαρά… Σχέδια και σκέψεις για το τί θα κάνουμε όταν θα είμαστε μαζί, πού θα πάμε… Στη δουλειά μιλούσαμε στο τηλέφωνο και σχεδιάζαμε… Μηνύματα επί μηνυμάτων… Αγωνία όταν πλησίαζε η ώρα να βρεθούμε… Ο χρόνος δεν περνούσε με τίποτε, τα δευτερόλεπτα έμοιαζαν ώρες…

Όλες αυτές τις φορές που προανέφερα κάποια σκόρπια μηνύματά σου έπαιρνα… Ήθελες να σου στείλω πριν φύγω, ήθελες να μάθεις που είμαι, αν έφτασα…

Σήμερα όμως… Ένα βάρος έχει εγκατασταθεί στο στήθος μου, η καρδιά μου μαύρη, το μυαλό μου θολωμένο… Κανένας δε με περίμενε, κανένας δεν ήθελε να μάθει αν έφυγα κι αν έφτασα… Δεν θα σχεδιάζαμε τίποτε… Αγωνιά να έχω γιατί; Αγωνία είχα για να δω το μέλλον, να δω αν θα είμαστε μαζί… Διαλόγους να πλάσω για ποιό λόγο; Δε θα μιλούσαμε… Θα σου έστελνα ότι ήμουν Αθήνα αλλά δεν είχα την ψευδαίσθηση ότι θα μου ζητούσες να βρεθούμε, έστω για να μου πεις ότι τελειώσαμε… Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που είμαι σ’ ένα δωμάτιο εδώ και δεν θα έρθεις… Δεν θα έρθεις γιατί δεν θέλεις να έρθεις… Θα είμαστε και οι δύο στην ίδια πόλη και δεν θα βρεθούμε…

Όσο πλησίαζα τόσο και βούλιαζα στην απελπισία… Δεν ήθελα να φτάσω, φοβόμουν… Σε κάθε χιλιόμετρο σχεδόν της διαδρομής αυτής είχα μιλήσει μαζί σου ή είχα διαβάσει κάποιο σου μήνυμα ή διάβαζα ένα δικό σου… Τώρα τίποτε, σιωπή… Η εκκωφαντική σιωπή των τελευταίων εβδομάδων τώρα πια ήταν ανυπόφορη… Το μαρτύριο έγινε χειρότερο όταν μπήκα στην Αχαρνών…

Ήμουν τόσο κοντά σου κι όμως δεν μπορούσα να σε δω, να σε αγγίξω, να σε φιλήσω, να δω τα ματάκια σου, να κάνουμε έρωτα… Διασταύρωση με Δεκελείας, από εκεί ερχόσουν να με βρεις, ο δρόμος της μπυραρίας μας… Διασταύρωση με Γαλατσίου, το Κιμπούμπου, η Λεύκα, η στροφή που έπαιρνα για να πάω στο ξενοδοχείο… Το ξενοδοχείο… Τί να πω εδώ… Πόσα και πόσα ζήσαμε σ’ αυτό… Το περίπτερο απέναντί του που σε περίμενα… Νιρβάνας, η ταβέρνα που τρώγαμε μερικές φορές… La Pasteria… Κι εκεί πολλές ευχάριστες αναμνήσεις… Πόσες φορές το δρόμο από την Κάλλαρη μέχρι το ξενοδοχείο τον κάναμε σχεδόν τρέχοντας από πόθο!!! Στη στροφή της Κάλλαρη απέναντι, εκεί που πίναμε τις μπύρες μας και βλέπαμε αγώνες, εκεί που έπεσε η Ζανέτα… Η πιάτσα των ταξί που σε άφηνα ή έπαιρνες ταξί όταν επέστρεφες από Βόλο… Στρίβοντας η καφετέρια που είχαμε κάτσει κάποιες φορές…Παρακάτω τα ΚΤΕΛ που τόσες φορές σ’ έφερναν κοντά μου… Το γραφείο… Εδώ ήρθες και ξεκινήσαμε για Βόλο την τελευταία φορά… Πόσες φορές έφευγα από εδώ γεμάτος ανυπομονησία για τη συνάντηση που θα είχαμε σε λίγη ώρα… Πόσα ατελείωτα μηνύματα ανταλλάξαμε εδώ…

Μια διαδρομή μερικών χιλιομέτρων γεμάτη με απίστευτες αναμνήσεις… Άπειρες αναμνήσεις… Τώρα; Τώρα τί; Κάθομαι εδώ και γράφω έχοντας δίπλα μου το ουίσκι που πίναμε μαζί… Δεν υπάρχει δεύτερο ποτήρι, με πάγο…Δεν υπάρχεις εσύ… Η μοναξιά απίστευτη… Η θλίψη… Τα μάτια μου τσούζουν, τα δάκρια πασχίζουν να βγουν κι εγώ τα κρατάω… Ο σκορπιός στο στήθος αργοσαλεύει… Ετοιμάζεται να με τσιμπήσει…

Θέλω να φύγω αλλά δεν θα το κάνω… Θέλω να έρθω να σε βρω, να σε ψάξω αλλά δεν θα το κάνω… Θα μείνω εδώ… Θέλω αύριο να είμαι κοντά σου, όσο πιο κοντά σου με αφήνεις να είμαι… Δεν ξέρω πώς θα είμαι το Σάββατο που θα φύγω… Το πιθανότερο είναι ότι θα θέλω να φτάσω σπίτι μας όσο πιο γρήγορα γίνεται… Εκεί νιώθω λιγότερο χάλια από οπουδήποτε…

Αγάπη που δεν ρωτά
μα γνωρίζει

Xάδι που δεν αγγίζει
μα νιώθει

Φιλί που δεν λερώνει
μα ανθίζει..

Όταν Σώμα και Ψυχή
ερωτευτούν
θεραπεύουν το Αιώνιο

Σ’ αγαπάω γατούλα μου, σε λατρεύω γυναίκα μου… Άπειρα πολύ πολύ…

Το θυμάσαι αυτό έρωτά μου;

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

Η πίσω βεράντα…

Τώρα τελευταία απέκτησα μια καινούργια συνήθεια… Αντί να βγαίνω στην μπροστά βεράντα του σπιτιού μας να κάθομαι, επιλέγω την πίσω… Ήταν άλλωστε η αγαπημένη μας… Μπορεί η κοντινή θέα να μην είναι η καλύτερη αλλά η θέα των χωριών στο Πήλιο σε αποζημιώνει… Ιδιαίτερα το βράδυ με τα φώτα τους να τρεμοπαίζουν είναι πολύ όμορφα… Θυμάσαι…

Άλλωστε σ’ ένα από αυτά τα χωριά περάσαμε κάποιες ξεχωριστές στιγμές… Στο πρώτο σου ταξίδι εδώ, Κυριακή μεσημέρι, ήπιαμε τα τσιπουράκια μας παρέα με κάποιους ιδιαίτερους ανθρώπους για μένα… Όσο θυμάμαι την αγωνία σου… Τις τελευταίες 3 εβδομάδες, από εκείνη την Κυριακή που σε είδα για τελευταία φορά, θυμήθηκα πάρα πολλές ξεχωριστές για μένα στιγμές… Όχι απαραίτητα στιγμές – ορόσημα στη σχέση μας, μα και στιγμές μικρότερες ίσως αλλά στιγμές που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου…

-Στο super market όταν κλεφτά έτρωγες μια (ή και παραπάνω) ελίτσα… Άλλες φορές σου έλεγα “σε βλέπω!!” κι άλλες φορές το γευόμουν στο φιλί σου…

-Παγωμένες μπύρες στη βεράντα… Απόλυτα χαλαροί ν’ απολαμβάνουμε τη μπύρα μας… Από ένα σημείο και μετά εσύ σ’ ένα παγωμένο ποτήρι κι εγώ πάντα από το μπουκάλι.

-Τα τσίπουρα με το παιδί μας… Μια φορά το έχουμε κάνει αν θυμάμαι καλά… Μας είπε “μου λείψατε παιδιά”… Και την περισσότερη ώρα εσείς μιλούσατε κι εγώ σας χαιρόμουν…

-Το μαχαίρι στα γενέθλιά σου… Στη βεράντα μας… Όσο θυμάμαι την απορία στο πρόσωπό σου όταν στο έδωσα… Φυσικά και όλα όσα είδα σ’ αυτό όταν άνοιξες το δέμα…

-Σινεμά με το παιδί μας… ¨Εκπαιδεύοντας το δράκο σας”… Εγώ φορώντας τα γυαλιά σου μιας και είχα ξεχάσει τα δικά μου κι εσύ δίπλα – δίπλα με τον μικρό με ατελείωτο μπούρου – μπούρου…

-Στον καναπέ μας με τα ποδαράκια σου πάνω στα δικά μου να στα τρίβω… Ίσως η πιο τρυφερή στιγμή στη σχέση μας… Μια στιγμή που κάθε φορά μας έφερνε και πιο κοντά…

-Την πρώτη φορά που σε είδα να μπαίνεις στο τζιπ… Μια από τις στιγμές που έφερε στη σχέση μας άπειρο γέλιο… Για μια σταλίτσα στεκόσουν και κοιτούσες γύρω σου ψωνάρα μου…

-Το πως κρατιόσουνα όταν σε πήγαινα στη Λάρισα με τη βροχή… Κι όχι μόνο τότε, το έκανες πολλές φορές και κάθε φορά σε καταλάβαινα, άσχετα που δεν παραδεχόσουν ότι το έκανες…

-Το ότι στην Αθήνα αποκτήσαμε ένα μαγαζί που το λέμε “η μπυραρία μας”… Αν και πήγαμε σε πολλά μαγαζιά στην Αθήνα, αυτό το κάναμε δικό μας… Αν και ποτέ δε μάθαμε τη διεύθυνση… Δεκελείας λίγο πριν το Δημαρχείο…

-Εδώ και 3 χρόνια πάντα κάνουμε το πρώτο μας μπάνιο στην Κάδη. Στις ξαπλώστρες μας, παγωμένη μπύρα και καλό φαγητό μετά… Αλλά πριν απ’ όλα αυτά διστακτικά να μπαίνουμε στη θάλασσα… Κρυουλιάρηδες… Αν και φέτος νομίζω ότι ήταν πιο ζεστή από κάθε άλλη φορά…

-Την αγωνία μας όταν βλέπαμε τον τελικό του Κυπέλου Ελλάδας. ανατροπές του σκορ και φυσικά τα πέναλτι… Δίπλα – δίπλα να ζούμε κάθε στιγμή… Αγκαλιές στα γκολ και φυσικά στο τέλος με το πέναλτι του Νικοπολίδη…

-Στα Χριστουγεννιάτικα τσίπουρα του 2008 λίγο μετά την πρώτη μας συνάντηση… Είχα αρχίσει να βρίσκω πάλι τον εαυτό μου… Πείραζα τους πάντες και αυτοσαρκαζόμουν… Πήρες τηλέφωνο και σου είπα ότι όλο αυτό οφειλότανε σε σένα… Όπως περίπου ένα μήνα πριν όταν σου είπα ότι κανένας δεν μπορούσε να βγάλει το χαμόγελο από το πρόσωπό μου, ένα χαμόγελο που εσύ το είχες βάλει εκεί!!!

-Φυσικά οι “γεμάτες νόημα” συζητήσεις μας όταν είχαμε πιεί… Χικ… Ιδιαίτερα εκείνη μετά τα μεσημεριανά τσίπουρα κοντά στο σπίτι μας… Είχαμε πιεί από 6 ο καθένας… Τί άκουσαν εκείνοι που έμεναν εκεί που είχαμε παρκάρει… Αλλά και οι συζητήσεις σχετικά με το που θα βάζαμε την κατσικούλα μας…

-Όταν κάνοντας ότι κοιμάμαι να ετοιμάζεστε με το παιδί μας για ψάρεμα στην Αλόννησο. Αν μπορούσατε να με δείτε θα βλέπατε απλά ένα μεγάαααααλοοοοο χαμόγελο…

-Όταν κατεβήκαμε και ψωνίσαμε ψάρια το πρωί στην παραλία… Όπως πάντα έπιασες κουβέντα με τους ψαράδες… Εκείνες οι λίγες αλλά ανεκτίμητες στιγμές στο παγκάκι… Η ανυπομονησία να έρθω σπίτι να φάμε…

-Κοκκινομάλλα είναι

-Οι στιγμές σ’ εκείνο το μπαλκόνι στην Παλιά Πόλη της Αλοννήσου. Η φώτο τα λέει όλα…

-Κάτι όμως που σίγουρα βρίσκεται κοντά στην κορυφή είναι το δαχτυλίδι… Η προσπάθεια να βρω το κατάλληλο (η Λένα μου είπε το οκ)… Να έρθει στην ώρα του… Το πως θα στο έδινα… Πού μου ήρθε αυτό για την αφίσα όταν βρήκες την κόλλα στο κρεβάτι μας ούτε που ξέρω… Ήθελα να στο δώσω το πρωί όταν θα ξυπνούσαμε αλλά δεν κρατήθηκα… Τα υπόλοιπα τα ξέρεις…

Αλλά και αυτή η γλυκιά ρουτίνα που είχαμε αποκτήσει… Τις καθημερινές που ήμουν εδώ ένα τηλέφωνο το πρωί, μια καλημέρα και γλυκόλογα… Μηνύματα το πρωί όσο μας επέτρεπε η δουλειά… Τηλέφωνο φεύγοντας από τη δουλειά με το Νίκο να με δουλεύει για τον τρόπο που σου μιλούσα, με τόσα γλυκόλογα… Από το σπίτι μετά με το την κούραση να σε κυριεύει αφού είχες “λειτουργήσει” όλο το πρωί και τα ματάκια σου να νυστάζουν… Τηλέφωνα, μηνύματα κι MSN το απόγευμα και πολύ κουβεντούλα το βράδυ μέχρι μια γλυκιά καληνύχτα… Όταν ήμουν εκεί σχέδια κι αγωνία για τη συνάντηση μας το βράδυ με πολλά μηνύματα μέχρι να βρεθούμε… Τα ΣΚ που είχα το παιδί μας μηνύματα αλλά και συγκρατημένα τηλέφωνα για να μη μας καταλάβει… Όταν ήμασταν μαζί… Χωρίς σχόλια… Απλά υπέροχα… Τέλεια… Χωρίς ρουτίνα παρά μόνο τα τσίπουρα της Παρασκευής το βράδυ… Μια ρουτίνα με την υπέροχη έννοια της λέξης, αγαπημένη…

Είναι σίγουρο ότι έχω παραλείψει πάρα πολλά… Όμως καταλαβαίνεις ότι τις στιγμές αυτές το μυαλό μου δεν λειτουργεί καλά… Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα έρωτά μου…

Υ.Γ. Η φώτο στην αρχή άσχετη με το κείμενο αλλά ξέρω ότι σου αρέσει ματάκια μου… Όσο για την ακριβώς από κάτω νομίζω ότι σου ταιριάζει… Βατραχοπέδιλα με τακουνάκια… Να τα δίναμε στη φιλενάδα να βάλει και μερικά Swarovski… Μια χαρά!!!

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Η πρώτη μας φορά…

Έτσι όπως σ' έχω αγκαλιά
κι έχεις ακουμπήσει στα σεντόνια
Θεέ μου λέω η πρώτη μας βραδιά
κάνε να κρατήσει χίλια χρόνια

Πάνω απ' το απαλό σου το κορμί
πίνω σαν το μέλι τις σταγόνες
έλα να πετάξουμε μαζί
πάντα ερωτευμένοι στους αιώνες

Άγγιξέ με ζάλισέ με πάρε με ψηλά
φίλησέ με τύλιξέ με στα χέρια σου ζεστά
κι ας το πούμε κι ας ορκιστούμε κάθε μας βραδιά
όσο ζούμε να ξαναζούμε την πρώτη μας φορά

Όπως αφηνόμαστε γλυκά
τώρα νυσταγμένοι στο κρεβάτι
Θεέ μου λέω να ‘μαστε καλά
πάντα ξεχασμένοι στην αγάπη

Έχεις κουραστεί μα εγώ είμαι εδώ
γείρε στο κορμί μου και κοιμήσου
όπου και να βγει θα σ' αγαπώ
έγινε η ζωή μου πια δική σου